برو بریم سراغ فیلم Stopmotion! راستش رو بخوای، من که خودم این فیلم رو دیدم، یه جورایی انگار تو یه کابوسِ خیلی خوش‌ساخت و هنری گیر افتاده بودم. اصلا از اون فیلم‌هاست که بعدش دلت میخواد بشینی ساعت‌ها فقط بهش فکر کنی و توی اینترنت دنبال تئوری‌های مختلف راجع بهش بگردی. داستان از یه دختر هنرمند به اسم اِلا شروع میشه که انیماتور استاپ‌موشنِ. مادرش هم یه انیماتور خیلی معروف بوده ولی الان مریضه و نمی‌تونه کار کنه. الا مجبوره کار نیمه‌تموم مادرش رو تموم کنه، ولی خب، انگار یه نیروی مرموزی داره اونو به یه مسیر خیلی تاریک می‌کشونه. چیزی که این فیلم رو خیلی جذاب می‌کنه، فقط داستان ترسناکش نیست، بلکه فضاسازی و اون حس و حالیه که انیمیشن استاپ‌موشن به فیلم داده. انگار همه چی داره ذره ذره جلوی چشمات جون می‌گیره و همین جون گرفتن، یه جورایی وحشتناکه. تصور کن، عروسک‌هایی که با دست ساخته شدن، یهو انگار روح پیدا می‌کنن و شروع می‌کنن به تاثیر گذاشتن روی دنیای واقعی. بازیگر نقش اصلی، آیسلینگ فرانچوسی، فوق‌العاده است. قشنگ میتونی اون درگیری‌های روحی و دیوونه شدن تدریجی شخصیت‌اش رو حس کنی. انگار خودش هم تو دنیای استاپ‌موشن فیلم گیر افتاده. کارگردانش، رابرت مورگان، این اولین فیلم بلندشه، ولی نشون داده که چه استعداد خفنی داره. قبلا هم فیلم‌های کوتاه ترسناک و عجیبی ساخته بود، و Stopmotion هم دقیقا تو همون حال و هواست، فقط خیلی پخته‌تر و با جزئیات بیشتر. یه چیزی هم که خیلی به چشم میاد، اینه که فیلم فقط نمیخواد بترسونه. البته که صحنه‌های دل‌خراش و حال‌به‌هم‌زن هم داره، ولی به نظر من، عمقش خیلی بیشتر از این حرفاست. داره راجع به وسواس هنری، فشار روانی، و اینکه چطور هنر میتونه هم نجات‌دهنده باشه و هم مخرب، حرف میزنه. انگار یه جور سفر به درون ذهن یه هنرمندِ که داره تعادلش رو از دست میده. منتقدها هم که خیلی ازش خوششون اومده بودن. میگن ۹۱ درصد نظرات راجع بهش مثبت بوده. خیلی‌ها جلوه‌های ویژه و فضاسازی فیلم رو تحسین کردن و بازی آیسلینگ فرانچوسی رو ستایش کردن. البته یه سری منتقدها هم بودن که میگفتن داستانش خیلی کلیشه‌ای شده و فقط یه سری تصاویر چندش‌آور رو ردیف کرده. ولی به نظر من، اونایی که فضای خاص و هنری فیلم رو درک کردن، خیلی بیشتر بهش حال دادن. در کل، Stopmotion یه فیلم ترسناک متفاوته. اگه دنبال یه فیلم پرشی و یهویی میگردی که فقط بترسی، شاید خیلی به دردت نخوره. ولی اگه فیلم‌های هنری‌تر و روانشناختی دوست داری و از فضاهای عجیب و غریب لذت میبری، به نظر من حتما ببینش. فقط آماده باش که بعدش یه کم حالت عجیب شه و شاید تا چند وقت تو فکرش باشی! 😉